Mathis Haug – Playing My Dues
€12,00 €7,26
Description
After the international media and commercial success of his previous album “Five”, Mathis Haug has extracted himself from his Mathematiks in order to record an album whose style could be described as folk/blues. “Playing my Dues” contains 10 subtle songs and confirms the musical inventiveness of this artist. The minimalism of the arrangements leaves space for a voice with a very particular colour, which touches the heart and soul from the very start.
Track Listing:
1. Playing My Dues – 5:29 2. Birthday Cake – 3:55 3. Workless – 4:09 4. Family Fire – 5:10 5. 5 mn Conspiracy – 6:23 6. The Wind Blew Strong – 4:03 7. Pickpocket – 4:31 8. A Certain Frame Of Mind – 5:06 9. Driftin – 4:52 10. The Caretaker’s Parade - 3:09
Personnel:
Mathis Haug (guitars, banjo, vocals) , Julien Capus (bass) , Paul Jothy (drums, percussion) , Stéfan Notari (drums) , guyrOOts (percussion, bass, Fender Rhodes)
Reviews:
1. www.rootstime.be – Marcie
Zanger/gitarist Mathis Haug moet nog veertig worden maar heeft al een turbulent leven achter zich. Geboren in Duitsland in de Black Forest verhuisde hij later met zijn ouders naar de Ardèche in Frankrijk. Hij had inmiddels zowel gitaar als piano leren spelen. Nadien zwierf hij nog rusteloos rond tussen Duitsland, Frankrijk en Barcelona en was zowel in Frankrijk als in Duitsland met diverse bands in muziekprojecten betrokken. Al vanaf 1990 treedt hij op in clubs en op festivals. Beïnvloed door muziekgenres als folk, blues en jazz zocht en vond hij zijn eigen stijl.
Dit eerste ‘Playing My Dues’ album onder eigen naam is dan ook een persoonlijk product met allemaal zelfgeschreven songs, grotendeels samen met Seamus Taylor, zijn muziekmaat van de ‘Mathis &the Mathematiks’ band. Hij speelt zelf gitaar en banjo. Julien Capus begeleidt met contrabas, wat mooi aansluit bij de gevoelssongs van Mathis. Vooral in de songs waarin Mathis de banjo oppakt zoals in ‘Playing My Dues’ of ‘Family Fire’ hoor je een bluesy weerklank. In ’A Certain Frame Of Mind’ toont hij zich kwetsbaar. Met zijn stemkleur, waarin soms een lichte tremolo doorklinkt, geeft hij dichterlijk gestalte aan gevoelsstemmingen die aan de Franse dichters herinneren, hetzij nostalgisch of surrealistisch.
Sommige songs neigen naar voordracht met een spaarzame gitaarbegeleiding ondersteund. Dan komt het zwaartepunt van de songs bij de teksten te liggen, waarvoor naar de website www.reverbnation.com/mathishaug wordt verwezen. Soms herinneren zijn songs aan Loudon Wainwright III, dan weer aan John Prine, John Trudell of bij zijn parlando’s gewoon aan Mathis zelf. ‘Pickpocket’ is alzo meer zegging dan song. Op een tweetal songs hoor je delicate vrouwelijke backing, zoals op de mysterieuze titeltrack in een intrigerend arrangement.
Dit album laat zich niet gemakkelijk beluisteren maar raakt wel je ziel door de droefgeestige sfeer. Het vereenzaamd ‘Driftin’ komt zo over als een stuurloos bootje zonder bemanning waaraan Mathis’ slidegitaar nog meer tristesse hecht. Wellicht is zijn background daar niet vreemd aan. Als je telkens aan een nieuwe omgeving moet wennen of moeilijk kan wortelen dan kleeft er aan elke song wel wat bluesy heimwee. De Duitse Fransman heeft alleszins een poëtische geest en slaagt erin om met slidegitaar aan zijn emoties een originele taal te geven: “just a vagabond, who’s a long way from home, got nothing in my pockets, but a few picks & a bottle-neck”.