Carl Verheyen – Essential Blues
€13,50 €12,10
Description
Track Listing:
1. I Take What I Want - 2. Someday After Awhile - 3. Stealing Gasoline - 4. Dodging The Blues - 5. Good Morning Judge - 6. You Don't Love Me - 7. Stardust Blues - 8. I May Be Wrong, But I Won't Be Wrong Always / Closing Time Jazz - 9. Oh Well - 10. Hard Times -
Personnel:
Carl Verheyen (guitar, vocals) , Dave Martin (bass) , Jim Cox (keyboards) , Nick D'Virgilio (drums, percussion) , Mark Hornsby (percussion on 10)
Reviews:
1. michaelsjazzblog.com
Another brand new CD for all guitarists comes from Carl Verheyen. It’s called “Essential Blues” and is obviously a Blues album.
Blues is especially for us guitar players a genre which we like to listen to and also include in our playing. I think the guitar is the blues instrument par excellence.
Carl Verheyen plays what I would call intelligent blues, like Robben Ford or Eric Clapton do. Carl is one of the big names in the LA studio scene, he is member of the rock group “Supertramp” since 1985 and he has basically played everything possible (TV shows, movies, recording and performing with rock and pop superstars in the last 30 years).
But he has this love with the blues and this album is like a kaleidoscope of contemporary blues. We find songs from Peter Green, Alvin Lee, Ray Charles, Willie Cobbs and also originals from Carl Verheyen plus one traditional, all arranged differently in style and sound.
There are songs very straight played like “I Take What I Want” or “Stealing Gasoline”, some blues-rock in “Oh Well” or slow blues tunes like “Someday After A While”.
“Dodging The Blues” is a slow moll instrumental blues composed by Carl with an amazing guitar sound (reminds me a little bit of Pink Floyd).
My favorite song of the album is the Alvin Lee tune “I May Be Wrong” played with very jazzy intro.
The album closes with the Ray Charles song “Hard Times” with just guitar, bass, tambourine and vocals, also very beautiful.
The album was recorded live in three days in February 2017 and according to Carl, the “self inflicted parameters were: I would play just 2 guitars, 2 amps, do no overdubs and everything must be played and sung live in the room with bass, drums and keyboards. “. The result of these three days is a great spontaneous album, very compact but also very precise. A perfect example that it is all about the music itself, or as Carl said: I abandoned all the self doubt and just “went for it.”
Carl plays typically a Fender Stratocaster (this guitar is also the star on the CD cover) which has this sometimes a little bit thin but very distinctive sound.
As said, this is blues guitar album, it shows the different styles of blues that exist today all played in perfection. Obviously Carl Verheyen gets a chance to play great guitar solos but also Jim Cox on keyboards (piano and organ) shines as a soloist. This album gets a clear recommendation from me.
The other good news is that he will be in Europe in October and November this year, he visits Poland, Germany and the Netherlands.
2. www.bluesmagazine.nl - Peter Marinus
Als leverancier van keurig verzorgde blues met uitmuntend gitaarspel is Carl Verheyen al weer toe aan zijn elfde album. Hij is vooral bekend als gitarist in één van de latere line-ups van Supertramp maar hij heeft zo langzamerhand toch ook wel duidelijk gemaakt dat hij op bluesgebied ook aardig de weg weet.
Ook zijn nieuwste album staat vol met een mix van blues en jazz. Deze twee stijlen mengt Verheyen moeiteloos. Verwacht van hem echter geen rauw beukende bluesrock want dan zit je bij hem aan het verkeerde adres.
Bijgestaan door bassist Dave Martin, drummer Nick D’ Virgilio en toetsenist Jim Cox stort Verheyen zich op een versie van het Sam & Dave nummer ‘I Take What I Want’ (geschreven door Isaac Hayes en David Porter). In plaats van de explosieve soul versie van Sam & Dave heeft Verheyen gekozen voor een laidback shuffle versie met country accenten een J.J. Cale-achtige loomheid. Freddie King’s ‘Someday After A While’ verandert in Verheyen’s versie in een jazzy slowblues. Een zeer relaxte versie met rollend pianospel en de hard priemende gitaar van Verheyen. ‘Stealing Gasoline’ is een wat feller nummer. Een pompende shuffle met snijdend gitaarwerk. In de atmosferische, instrumentale slowblues ‘Dodging The Blues’ klinkt Verheyen’s gitaar bij tijd en wijle als een steelgitaar.
‘Good Morning Judge’is geen cover van het Furry Lewis nummer maar een eigen compositie. Dit nummer hangt tegen de countryblues aan met jazzy gitaarspel en een laidback swingende ritmesektie. Ook de funky shuffle ‘You Don’t Love Me’ (een Willie Cobbs compositie) is zeer laidback met duidelijke New Orleans invloeden. In de slowblues ‘Stardust Blues’ laat Verheyen zijn gitaar op een haast Roy Buchanan-achtige manier huilen. ‘I May Be Wrong But I Won’t Be Wrong Always/ Closing Time Jazz’ zijn twee nummers in één. Het eerste is een cover van een Ten Years After nummer en het tweede een Verheyen compositie. Een supersnel jazzy nummer waarin je vooral eens op die constant lopende bas van Dave Martin moet letten.
Onlangs hoorde ik in Brian Vollmer’s cover van het Fleetwood Mac nummer ‘Oh Well’ veranderen in een Black Crowes-achtig nummer. Ook Verheyen waagt zich aan deze klassieker maar blijft meer in de buurt van het origineel.
Tot slot wordt Verheyen in de lome jazzy versie van het Ray Charles nummer ‘Hard Times’ begeleid door slechts een staande bas en tamboerijn waardoor zijn sprankelend gitaarwerk en soulvolle zang prima de ruimte krijgen.
Carl Verheyen heeft wederom een hoogstaand album afgeleverd met prima verzorgd blueswerk.