Tucker Zimmerman’s Nightshift Trio – A La Maison De La Poésie – 2CD

Track Listing:

CD1:
1. Midsummer Night’s Mystery - 1:41   2. Bird fly away - 1:53   3. The Mole and the Coo-coo - 2:03   4. The Fourth Day of July - 1:16   5. Dogs and Dogs - 2:01   6. Shortest Night of the Year - 2:33   7. Turning Point - 4:34   8. The Shadow of a Cowboy - 6:14   9. (He's not here) He’s Gone - 5:37   10. Prayer (Touch the Rain) - 2:06   11. Razz-A-Ma-Tazz - 4:41   12. The Mover - 11:16

CD2:
1. Civilization - 3:48 2. Model-T Ford - 6:24 3. These are the Days - 5:32 4. The Moth Wrangler - 4:28 5. Miracles - 6:37 6. Fog upon the Land - 2:45 7. The Circle - 5:27 8. Mexico - 4:51

Personnel:
Tucker Zimmerman (vocals, 12-string guitar, harmonica on Mexico) , Quanah Zimmerman (acoustic guitar) , Jef Van Gool (acoustic bass) , Didier Bourguignon (special guest, banjo, harmonica)

Reviews:

1. www.folkforum.nl - Mirjam Adriaans, waardering 8,5 - Woorden spreken bij Tucker Zimmerman
Tucker Zimmerman heeft een aantal jaren niet opgetreden, noch platen uitgebracht. In 2003 verscheen voor het eerst weer een album, Walking On The Edge Of The Blues. Dat is blijkbaar goed bevallen, want dit jaar kwam nog een soloplaat uit en in oktober verscheen de tweede met zijn Nightshift Trio, A La Maison De La Poésie.
A La Maison De La Poésie is zelfs een dubbel-cd geworden. In de tekst op het hoesje, dat ook al doet denken aan een oude dubbelelpee, schrijft Tucker Zimmerman dat er vroeger nagedacht werd over kant 1 en kant 2 van een vinylplaat. Dat heeft hij nu ook gedaan, alleen is een cd niet op dezelfde manier afspeelbaar, dus zijn het er twee geworden. CD A, met een suite, genaamd Summer Songs en nog een paar nummers die vaak vrolijk klinken en met een persoonlijke inhoud (niet noodzakelijkerwijs autobiografisch). De teksten van cd B zijn wat zwaarder van toon en meer maatschappelijk getint. Samen duren ze bijna 85 minuten, dus krijg je behoorlijk wat waar voor je geld.
We beginnen met Summer Songs, een suite van 6 nummers, die Zimmerman schreef  in de lente van vorig jaar. Daarin heeft hij geprobeerd om de zomer die in België kort duurt (hij woont daar al jaren) te vangen en te vieren. Achtergrondkoor bestaat uit een kleine veertig personen, vrienden en familie, die de opnamen bijwoonden in het Maison de la poésie in Namen en tegelijkertijd leerden te zingen. Dat maakt het een intieme cd, waarbij je een huiskamergevoel krijgt, je kunt zelfs af en toe iemand horen hoesten. De klanken van de zes liedjes over de zomer zijn vrolijk en heel folky, het stukje van The Mole And The Coo-coo doet qua sfeer denken aan de oude hit Butterfly (Danyel Gérard).
Turning Point is Hexagram 24 van de I Tjing. Zimmerman schrijft dat hij het Derroll Adams (de legendarische banjospeler) hoorde zingen toen hij de tekst van dit lied maakte. Het is een relaxt stuk en uiteraard is er een banjo te horen, van gastspeler Didier Bourguignon.
Een uitgangspunt voor de cd is volgens de sleeve notes The old, weird America (the world of Bob Dylan's Basement Tapes) van Greil Marcus. Duidelijk wordt dat natuurlijk in (He's Not There) He's Gone, een ode aan Zimmerman's beroemde naamgenoot (is hij echt geen familie?), waarin hij titels gebruikt van Dylannummers en -albums, met een knipoog naar I'm Not There, I'm Gone, dat  op de beroemde Basement Tapes werd opgenomen.
Een pareltje is The Mover, degene waar je moeder je altijd voor gewaarschuwd heeft, "making you move your lips, making you move your jaws, making you move your fingertips, scratch, scratch, with my monkey paws". Een prachtige tekst, op een of andere manier lijkt het allemaal precies te kloppen, en ook als het niet helemaal duidelijk is waar het allemaal over gaat spreken de woorden wel aan. Bij The Mover zit dan vervolgens ook nog een heerlijk stuk muziek, de intro is ingetogen maar indrukwekkend. Elf minuten en 16 seconden lang blijft dit boeien, met een subtiele mondharmonica (ook van Bourguignon) en een gitaar die sloom speelt, bluesy en lekker! Zelfs het lichte accent dat in het laatste Franstalige stukje te horen is kan hier niets aan af doen.
De tweede cd is wat meer maatschappelijk georiënteerd. Civilization heeft ook zo'n prachtige tekst, met subtiliteiten over onze 'beschaving' die wel heel mooi lijkt... Vrolijk gezongen, maar let op het addertje onder het gras. Het banjospel geeft het een beetje een bluegrassgeluid. Een wat steviger nummer is Miracles, waarbij Zimmerman de opmerking plaatst dat er in het Vaticaan echt iemand schijnt te zijn die 'over wonderen gaat'. Fog Upon the Land is kort, maar heeft een indringende tekst, die ik niet helemaal kan vatten. In Circle gaat het over het "palace of the poets", het doet wat Iers aan, waar de muziek dat niet is.
In mei zag ik het trio optreden in het Muziekcentrum Frits Philips in Eindhoven. Toen was ik niet erg onder de indruk, maar deze cd heeft me duidelijk gemaakt dat Tucker Zimmerman over heel wat kwaliteit beschikt. De mooie teksten weet hij hier wel degelijk te combineren met lekkere muziek en hij brengt de liedjes vol overtuiging. A La Maison De La Poésie is heel wat folkier dan de vorige plaat met het Nightshift Trio, die met veel mondharmonica echt bluesy klinkt. De opnamen zijn analoog gemaakt, op 8-tracks. Ik weet niet of dat nou zo veel uitmaakt met digitaal, maar het klinkt goed. Als slotopmerking zegt Zimmerman dat deze nummers niet over zijn leven gaan, maar wel over de tijden waarin we leven. Als je dat terharte neemt, ga je soms een beetje huiveren, maar hij laat met zijn teksten wel zien dat je met woorden veel kunt aanrichten.