Samuel James – For Rosa, Maeve And Noreen

Samuel James is a performer of stunningly singular talent. master of fingerstyle, slide, banjo, harmonica, and piano, this phenom has just turned thirty. With musical influences ranging from Skip James and Sonny Terry to Gus Cannon and Charley Patton, such understanding of pre-war blues is rarely embodied in the music of one person.
But Samuel James is not a revivalist. His songwriting is unparalleled in contemporary blues. His writing is descended from the long forgotten art of the songster. While musically one could compare him to Patton or Cannon, his writing goes in another direction entirely. His songs are often written as linear stories, novels in musical format: O. Henry meets Mose Allison.

Track Listing:
1. Bigger, Blacker Ben - 3:28   2. Cryin' Blind - 4:14   3. Joe Fletcher's Blues - 3:49   4. A Sugar Smallhouse Valentine - 3:29   5. I'll Break Your Promise - 3:28   6. Rosa's Sweet Lil' Love Song - 3:33   7. Darlin' Maeve - 3:26   8. I've Haddock Up to Here - 3:06   9. Miss Noreen - 3:08   10. Trouble on Congress Street Rag - 4:01   11. John Ross Said - 2:45   12. The Water's Always Changing, But the River... - 3:28   13. Wooden Tombstone - 2:53   14. Path of Ashes - 3:05

Personnel:
Samuel James (banjo, guitar, vocals, handclapping, harmonica, piano, stomping, taps)

Reviews:

1. AllMusic - Greg PratoSome blues purists will say that the blues were meant to be played and sung by a single gentleman or woman, and arrangement-wise, to be kept stripped down as much as possible -- which was the preferred method in the genre's dawning days. If you're one of these aforementioned music buffs, then Samuel James is the bluesman for you. As evidenced on his 2009 release, For Rosa, Maeve and Noreen, James follows the same musical template he laid down on his previous release, Songs Famed for Sorrow and Joy. Think blues from the '20s with a modern-day production, and you're not far off from what lays within For Rosa, Maeve and Noreen. Once more, James has assembled an album's worth of authentic blues ditties, especially such standouts as the album-opening "Bigger, Blacker Ben," as well as "Joe Fletcher's Blues" and "Wooden Tombstone" -- the latter of which is comprised solely of James' voice and what sounds like the tap of his shoe keeping the time. Few modern-day blues revivalists get it right, as more settle for mere regurgitations of licks popularized by Jimi Hendrix and Stevie Ray Vaughan. But Samuel James is certainly an exception, as heard throughout For Rosa, Maeve and Noreen.

2. www.rootstime - Marcie - 2009.12.11
Hoe kan authentieke blues in deze eeuw nog overleven? Antwoord: omdat er steeds weer een blueszanger zal opstaan die met stem of akoestische gitaar de oude ziel feilloos kan capteren en deze eigentijds aanpast aan de eigen persoonlijkheid. Zoals Keb?Mo, Eric Bibb en Guy Davis weet ook de jonge Samuel James uit Portland, Maine die sfeer op te pikken waarmee Mississippi John Hurt, Charley Patton of Jesse Fuller de aandacht trokken. Niet alleen verhalen zij over herkenbaar wel en wee maar ontroeren tevens door de emotie die zij aan de song meegeven.
Ook Samuel James heeft zijn deel kommer en kwel gehad, een verwarrende jeugd en vroeg liefdesverdriet. Op twaalfjarige leeftijd verloor hij zijn moeder, verbleef daarna in gastgezinnen en werd pas op zijn 17de weer met zijn vader verenigd, een professioneel pianist. Ook Samuel leerde piano spelen en later harmonica in Ierland, waar hij naartoe reisde omdat het regenachtig klimaat beter bij zijn gemoedsstemming harmonieerde. De gitaar kwam later en eenmaal terug thuis begon hij aan zijn nieuwe roeping: het schrijven en zingen van ongepolijste blues.
Alle songs in 'For Rosa, Maeve and Noreen', - zijn derde album inmiddels -, schreef hij bijgevolg zelf. Aan de drie dames wijdt hij een aparte song. Vooral het folky 'Rosa's Sweet Lil' Love Song' vloeit lieflijk voort, haast pastoraal wanneer de zanger ook begint te fluiten. 'Miss Noreen' met banjo en meer dansbaar, leunt aan bij bluegrass. Met Resonator, 12-string gitaar of harmonica wandelt de zanger verder op het ritme van voetstomp, rag en countryblues, daarbij het resonerend spoor volgend door de pioniers uitgesleten. Met zijn roestbruine stem, waarin wat korreltjes stofgoud, verhaalt hij over 'sorrow and joy', net zoals in zijn vorig album 'Songs For Sorrow And Joy', dat ik in mijn jaarlijstje 2008 nog bij de topdrie rekende.
Ook in dit album, geproducet door David Travers-Smith, vind je enkele pareltjes zoals 'Joe Fletcher's Blues', dat Skip James had kunnen schrijven, of het diepzinnige 'The Water's Always Changing, But The River...' of het fascinerende openingsnummer 'Bigger, Blacker Ben'. Maar allen maken zij kringetjes in hetzelfde Mississippi water, gestaag vruchtbare slib aanvoerend naar deze nieuwe tijd.