Billy Boy Arnold – Billy Boy Sings Big Bill Broonzy

It’s hard to imagine anyone better equipped than Billy Boy Arnold to do a Big Bill Broonzy tribute CD. As a child growing up on Chicago’s South Side, Billy Boy was captivated by the recordings that Big Bill and his musical colleagues made in the 1930s and ‘40s. He was particularly inspired by the music made by Big Bill’s friend, harmonica master John Lee “Sonny Boy No. 1” Williamson, whom the enterprising 12-year old Billy Boy sought out for several private lessons. A few years later, thanks to an introduction from pianist Blind John Davis, Billy Boy got the chance to meet and talk with Big Bill. He saw the older bluesman perform numerous times, in venues ranging from blues clubs on the South and West Side to the prestigious Blue Note jazz club downtown in the Loop. In fact, at one point in the 1950s, the up-and-coming harmonica player and singer even asked Big Bill if he would consider making a record with him.
“I wanted Big Bill to play on it because he played with Sonny Boy,” Billy Boy recalls. “I wanted to get that same sound.” But Big Bill declined the offer, suggesting to Billy Boy that he instead ask the members of the Aces, who were then backing Little Walter and were emerging as a formidable musical powerhouse in their own right. Billy Boy believes that Big Bill clearly recognized that his style of guitar playing “wasn’t what was happening,” and therefore steered Billy Boy in the direction of more contemporary players.
Over the intervening six decades, Billy Boy has established an international reputation for his distinctive set of contributions to the Chicago blues tradition. Through his recordings and performances, as well as his exceptional powers of recall and his engaging storytelling abilities, he has been both an invaluable witness to blues history and a noteworthy figure in making it. Now, with Billy Boy Arnold Sings Big Bill Broonzy, he has been able to fulfill his longtime wish of recording the music of one of the bluesmen he most admires.
The 15 songs that Billy Boy selected for this CD, in collaboration with producer and guitarist Eric Noden, were ones that Big Bill recorded between the late 1930s and the early 1950s. Even though they represent only a small fraction of the several hundred songs Big Bill wrote over his thirty-year career, they showcase his versatility as a songwriter. He was able to write in a wide range of voices, from the remorseful prisoner in “Cell No.13 Blues” who laments “I know I forgot my raisin’/ and I know I’m to blame,” to the unrepentant drinker declaring “I have to be drunk to look for a job/ I got to be drunk to get hired” in “I Love My Whiskey.” The “razor-whet lovely sense of irony” that Studs Terkel identified as a defining characteristic of Big Bill’s writing comes into sharp focus in “Going Back to Arkansas,” where what initially appears to be a sentimental ode to a return to a simpler rural life becomes a far more ambivalent portrait by the song’s end. The talented musicians who have chosen to pay tribute to Big Bill have accomplished this successfully by playing in the spirit of his work rather than trying to reproduce it precisely as it was recorded. So in “Water Coast Blues”, when Billy Flynn plays understated mandolin fills until they burst into a solo, the song is transformed into an evocation of Bill’s early days playing in a black string band in Arkansas. The rhythm section of Rick Sherry on washboard and Beau Sample on standup bass is fully the equal of any that backed Big Bill. And Billy Boy isn’t afraid to update Bill’s extraordinary 1938 composition “It Was Just A Dream,” as he adds a verse that alludes to Bill’s romantic experiences in Europe in the 1950s.
Big Bill Broonzy, during his last recording session in July 1957, introduced a Leroy Carr song by saying “I don’t think he’ll ever die, because a song like this don’t die.” With this CD, Billy Boy Arnold and his bandmates make a compelling case for the ongoing impact of Big Bill Broonzy’s creative powers. Their performances demonstrate that Big Bill’s music remains vibrant, dynamic, and a rich source of inspiration to the blues artists of the 21st century.

Bob Riesman - Chicago, November 2011 - Author of I FEEL SO GOOD - “The Life and Times of Big Bill Broonzy”
www.press.uchicago.edu 

Track Listing: 1. Sweet Honey Bee - 4:36   2. Going Back To Arkansas - 3:30   3. Girl In The Valley aka Water Coast Blues - 4:48   4. Key To The Highway - 3:37   5. Looking Up At Down - 4:26   6. Rider Rider Blues - 4:16   7. Willie Mae Blues - 3:29   8. Cell No. 13 Blues - 3:47   9. I Want You By My Side - 4:12   10. San Antonio Blues - 2:49   11. Living On Easy Street - 3:38   12. When I Get To Thinkin' - 3:26   13. I Love My Whiskey - 4:44   14. It Was Just A Dream - 4:57   15. Just Got To Hold You Tight - 2:26

Personnel: 
William 'Billy Boy' Arnold (vocals, harmonica) , Eric Noden (acoustic guitar) , Billy Flynn (electric guitar, mandolin) , Beau Sample (acoustic bass) , Rick Sherry (washboard, percussion, clarinet)

Reviews:

1. www.rootstime.be 
Chicago harmonicalegende Billy Boy Arnold draait inmiddels ook al lang genoeg in het blueswereldje mee om te weten dat eenvoud vaak de beste keuze is, al in de jaren vijftig was hij een vaste klant in de Chess-studio's. Arnold behoort tot de eerste generatie Chicago bluesartiesten die ook daadwerkelijk in Chicago geboren is. Al zijn voorgangers, w.o. Muddy Waters, Sonny Boy Williamson, Howlin' Wolf, zijn afkomstig uit het arme Zuiden net als de ouders van Arnold. Billy Arnold werd op 16 september 1935 geboren. Al op zeer jonge leeftijd leerde hij de blues kennen en vooral de platen van John Lee 'Sonny Boy' Williamson (de eerste Sonny Boy) maakte veel indruk op hem. In 1948 ontdekte Arnold dat Sonny Boy Williamson in de buurt woonde. Deze mocht zijn jonge fan graag en hij leerde hem enkele trucs op de mondharmonica. Helaas werd Williamson kort daarna overvallen en hij overleed aan zijn verwondingen. In de volgende jaren raakte de jonge Billy bevriend met artiesten als Blind John Davis, Big Bill Broonzy, Memphis Minnie, Muddy Waters, Johnny Jones, Johnny Shines, Otis Rush, Little Walter en Earl Hooker, die allemaal een rol speelden in zijn ontwikkeling. Zoals zijn vorige plaat bij het Electro-Fi label, dekt ook de titel van zijn nieuwste plaat de lading van het gebodene. Waar deze voorganger "Billy Boy Sings Sonny Boy" (2008) een hommage was met songs van zijn mentor John Lee Williamson, brengt Arnold ditmaal hulde aan één van zijn andere leermeesters: Big Bill Broonzy. Toen Billy Boy Arnold twaalf was leerde hij Big Bill Broonzy kennen. Dat wil zeggen, hij leerde hem persoonlijk kennen, want wie hij was, wist hij al lang. Broonzy was toen al een gevestigde waarde in de Chicagoblues en een groot voorbeeld voor alle jonge gasten. Enige tijd later, in de jaren 50, vroeg Arnold aan Broonzy om samen een plaat te maken, maar Broonzy ging daar niet op in. Om maar te zeggen: de twee gaan al lang terug en het mag dan ook verwonderlijk zijn dat het tot nu geduurd heeft voor Arnold een tribute-cd maakte voor Broonzy.

Big Bill Broonzy (1898-1958) is één van de belangrijkste figuren uit de blues, want wat betreft de lengte van zijn carrière en zijn omvangrijke repertoire is het niet meer dan terecht om Bill Broonzy "Big" te noemen. Onder zijn honderden songs zaten klassiekers als "All By Myself" en "Key To Highway". Bovendien was hij een sleutelfiguur in de ontwikkeling van de Chicagoblues en zijn tournees buiten de VS maakten van hem een van de ambassadeurs van de blues. William Lee Conley Broonzy werd letterlijk aan de oevers van de Mississippi geboren, te weten in Lake Dick, Arkansas. Zoals met veel van zijn tijdgenoten is het niet helemaal duidelijk wanneer hij werd geboren. Hij zei zelf dat het 1893 is geweest, maar op het na zijn dood door twee van zijn zussen aangeboden geboortecertificaat stond 26 juni 1898; een datum die nu wordt aangehouden. In 1920 verhuisde hij naar Chicago, maar het duurde tot 1927 voor zijn platencarrière bij Paramount begon. Zijn eerste opnamen verkochten erg slecht, maar toch behield Paramount hem als artiest. Pas in de vroege dertiger jaren nam hij een paar schitterende nummers op en speelde hij in en rond Chicago met muzikanten als pianist Black Bob en de gitaristen Will Weldon en Memphis Minnie. Door de jaren ontwikkelde Broonzy's stijl zich tot stadsblues, maar hij schuwde het niet zijn publiek te vermaken met de ouderwetse countryblues. Zijn werk breidde zich steeds meer uit en na de oorlog werkte hij afwisselend in Chicago en New York en tot 1951 trad hij over de hele Verenigde Staten op. Zijn bekendheid reikte zelfs overzees en Big Bill Broonzy was voor tournees en opnamen regelmatig in Europa, Afrika, Zuid-Amerika en de landen rond de Grote Oceaan te vinden. Hij was dan ook één van de eersten, die de blues naar Europa en de rest van de wereld bracht. Pas in 1953 verdiende hij genoeg om alleen van zijn muziek te kunnen leven. Na een laatste tournee door Engeland, in 1957, begon zijn levenstijl hem op te breken. Hij laatste jaar van zijn leven bracht Big Bill Broonzy regelmatig door in ziekenhuizen en hij overleed op 15 augustus 1958 aan de gevolgen van keelkanker. Met een oeuvre van zo'n 350 opgenomen nummers en de enorme invloed die Big Bill Broonzy op de jongere generaties heeft gehad mag hij met recht een bluesgigant worden genoemd.

Maar door zijn muziek leeft hij echter voort. Zelf werd Broonzy beïnvloed door folk, spirituals, worksongs en ontwikkelde hieruit de Chicagoblues, die later door Muddy Waters, Howlin' Wolf .... en Billy Boy Arnold doorevolueerde. Met "Billy Boy Arnold Sings Big Bill Broonzy", gaat voor Arnold wederom een wens in vervulling, want Big Bill Broonzy is voor hem ook één van die grote bluesmannen waarvoor hij steeds veel bewondering is blijven koesteren. De 15 songs die Billy Boy selecteerde voor deze cd, in samenwerking met producer en gitarist Eric Noden, waren degenen die Big Bill heeft opgenomen tussen de late jaren '30 en de vroege jaren '50. Hoewel ze slechts een kleine fractie zijn van de honderden liedjes die Big Bill schreef over zijn dertigjarige carrière, laten deze nummers duidelijk zijn veelzijdigheid als songwriter horen. Zinnen als "I know I forgot my raisin’/ and I know I’m to blamein" in "Cell No.13 Blues" over een gevangene met veel spijt of "I have to be drunk to look for a job / I got to be drunk to get hired" in "I Love My Whiskey" over een verstokte drinker geven dit dan ook aan. Daarentegen komt Big Bill's songwriting met zijn prachtig gevoel voor ironie het meest tot uiting in "Going Back to Arkansas". Waar deze song in eerste instantie op een sentimentele ode aan een terugkeer naar een eenvoudiger leven op het platteland lijkt wordt dit nummer meer een ambivalent portret tegen het einde. Begeleid door Eric Noden (akoest. gitaar), Billy Flynn (elektr. gitaar, mandoline), Beau Sample (akoest. bas) en Rick Sherry (washboard, percussie, klarinet) stookt Arnold vanaf de eerste noten van "Sweet Honey Bee" het bluesvuurtje hoog op, om dan niet meer uit te laten gaan voor de laatste klanken van "Just Got To Hold You Tight" drie kwartier later verstorven zijn. Deze getalenteerde musici wilden dan ook hulde brengen aan Big Bill, door te spelen met de zelfde 'spirit' als diens vroegere werk en niet zo zeer om zijn werk te reproduceren. Dus in "Girl In The Valley a.k.a. Water Coast Blues", speelt Billy Flynn eerst ingetogen mandoline tot dit later in een solo uitbarst en verder wordt omgezet in een nummer zoals Big Bill die voeger speelde met zijn string band in Arkansas. 15 klassiekers van Big Bill Broonzy passeren hier namelijk de revue, covers waarin countryblues en vooral zijn harmonicablues centraal staan. Dat het deze band niet alleen te doen is om het brengen van zuivere blues waar mondharmonica de boventoon heeft, is een niet mis te verstane boodschap. Ok, Billy Boy Arnold heeft wereldklasse en bij sommige tracks klinkt hij vrij herkenbaar, maar de Chicago blues, de unieke sound van de jaren'30 tot '50 staat wel degelijk neutraal op deze plaat. Daarbij is Billy Boy ook niet bang om Bill's buitengewone "It Was Just A Dream" te brengen, hij voegt er zelfs een vers aan toe dat verwijst naar Bill's romantische ervaringen in Europa in de jaren '50. In die jaren tijdens een verblijf in Nederland werd hij namelijk verliefd op een Nederlands meisje met wie hij samen een zoon kreeg. Zet alvast uw stereo maar op luid, want dit is genieten!