Andy Cohen – Built Right On The Ground

Andy Cohen is een Blues-troubadour in de echte, traditionele betekenis van het woord. Hij kiest zijn repertoire bij de 'meesters' Woodie Guthrie, Memphis Minnie, Big Bill Broonzy, Teddy Darby, Henry Spaulding, ... en brengt het met heel veel klasse en respect.

Andy Cohen has studied and played old music all his life, wandering North America as a songster. He lives by playing old songs. On this cd, Andy plays acoustic guitar, piano, dulceola and sings. On some pieces he is accompanied by his wife Larkin Bryant, on haunting vocals and mandolin. Here are unadulterated songs from the early days of the blues - 2 piano rags done as guitar pieces, 3 blue country songs, 2 piano boogies, one of which has passed between the piano and guitar for over seventy years. The rest are a variety of blues numbers, including a talking blues by Woodie Guthrie, 2 tough ones by Memphis Minnie, 1 each by Big Bill Broonzy, Teddy Darby, and Henry Spaulding. For Andy, these songs are some of the central chunks of his troubadour life, especially ?Cairo Blues?, the weirdest blues ever composed, by a barber from central Illinois.

Track Listing:
1. Built Right on the Ground - 3:15   2. Railroad Blues - 2:39   3. Cairo Blues - 2:47   4. Honky Tonk Train - 2:30   5. Soo Cow Soo - 2:12   6. Jim Dickinson Stomp - 2:07   7. My Old Pal - 4:47   8. Temptation Rag - 3:16   9. Mopper's Blues - 3:37   10. Miss the Mississippi and You - 3:07   11. Grandpa's Spells - 1:53   12. Me and My Chauffeur - 2:42   13. Shake-a-you-Boogie - 2:38   14. Mean Talkin' Blues - 2:48   15. Tennessee Blues - 4:04

Personnel:
Andy Cohen (vocals, guitar, piano, dolceola on 6) , Larkin Bryant (vocals on 15, mandolin 10,15) , Kurt Anderson (lead vocals on 7, 2nd guitar on 10))

Reviews:

1. AllMusic - Michael G. Nastos
A key proponent in whatever folk-blues revival has taken place over three decades, Andy Cohen keeps on digging up buried treasure. His grasp of American acoustic music from decades past and a keen ability to play it remind us all where seeds and soil grew the tallest trees. Playing mostly solo, Cohen's gritty singing paired with a grinding guitar technique creates new excitement from well-worn songs. His fondness for material by Memphis Minnie and Jimmie Rodgers comes through with a natural vibe, but you might not expect him to do Jelly Roll Morton, Meade Lux Lewis, or the version of "Temptation Rag" as first interpreted by Sidney Bechet and Benny Goodman. "Cairo Blues" (pron. "K-ro") is a great song penned by Henry Spaulding in 1929, an 11-bar blues, while Sam McGee's "Railroad Blues" is updated to include rhymes with Obama, while the original "Jim Dickinson Stomp" is for the recently deceased king of Memphis music, as Cohen's states there's "nothing to it" while playing the dolceola. Multi-vocal tracks with Keith Anderson or wife Larkin Bryant, two duets with her on mandolin, or Cohen occasionally at the piano, vary the depth and breadth of this true roots music. A singularly unique figure, Andy Cohen deserves some long overdue accolades via this recording that nobody should pass up.↑

2. www.rootstime.be - 2010.11.02 - Marcie
Je zou zanger-gitarist Andy Cohen, opgegroeid in Massachusetts en nu residerend in Memphis een ethno-musicoloog of folklorist kunnen noemen, zoals hij doordrongen is van het erfgoed van de pré-war bluesmuzikanten. In zijn speurtocht naar traditionele blues stootte hij o.a. op namen als Teddy Darby, Henry Spaulding, Jim Brewer en Jimmy Rodgers, wiens songs hij voor vergetelheid behoedt door er zijn eigen versie van te geven. Met virtuoos gitaarspel, Piedmont fingerstyle, en een enkele keer met honky tonk piano bewijst de zanger hen eer.
In zijn jeugd was Andy ontvankelijk voor Dixieland jazz, de countryblues van Big Bill Broonzy en het gitaarspel van Reverend Gary Davis, die hij nog in levende lijve ontmoette. Vooral deze laatste inspireerde hem om zichzelf de instrumentale variaties eigen te maken. Straatmuzikanten hadden eveneens zijn aandacht. Zelf heeft de troubadour ook een avontuurlijk leven achter de rug dat tot heden lijkt voor te duren. Zijn nieuwsgierigheid voerde hem via - Traveling Blues Revue, shows in de States en Canada, festivals - langs steden en velden waar hij met zijn rags, boogie’s, vaudeville, stomp en blues steeds het publiek wist te boeien. En hij trok o.m. op met Phil Wiggins, John Cephas, Honeyboy Edwards, Etta Baker en John Dee Holeman, om er slechts enkele te vernoemen.
Op dit album doet hij wederom een greep in het brede gamma traditioneel materiaal. Hij bracht al verschillende albums uit, maar desondanks is Andy in Europa onbegrijpelijk genoeg minder bekend, ondanks zijn virtuoos en verfijnd gitaarspel, dat zowel krachtig als weemoedig kan opklinken. Met zijn korrelige stem verfrist hij de ‘old’ blues - ‘Cairo Blues’, ‘Mopper’s Blues’ - met veel naturel. En ‘Jim Dickinson Stomp’ is een eerbetoon aan de vermaarde muziekproducer, vorig jaar overleden. Ook ‘Tennessee Blues’ van wijlen Bobby Charles is van heimwee doortrokken, mede door de inbreng van Larkin Bryan, zijn echtgenote die meezingt en met mandoline begeleidt.
Andy Cohen, ‘a southern boy at heart’, laat je kennis maken met de oorspronkelijke blues van minder bekende muzikanten, die de wrange randjes van het leven met speelse of trieste blues verzachtten. En zo kan je ook aan Andy’s folkmuziek het begrip ‘onthaasting’ koppelen, die je aanzet om rustig te laten bezinken en in sereniteit te genieten. wrange randjes van het leven met speelse of trieste blues verzachtten. En zo kan je ook aan Andy’s folkmuziek het begrip ‘onthaasting’ koppelen, die je aanzet om rustig te laten bezinken en in sereniteit te genieten.

3. www.moorsmagazine.com
Andy Cohen is een beetje een geheimtip uit de Amerikaanse folk. Hij is een gitaarvirtuoos die op een prachtige manier oude folkliedjes, vooroorlogse bluesjes en zeldzame gospels op een intieme manier tot leven brengt. Hij heeft een tikkeltje onvaste stem, en als hij samen met zijn vrouw Larkin Bryant zingt kun je dat niet echt close harmony-zingen noemen, maar aandoenlijk en ontroerend is het zeker wel. Cohen zingt en speelt verder alsof de tijd heeft stilgestaan en we weer op een back porch zitten te luisteren naar iemand die alleen voor ons gewoon even de mooiste liedjes speelt en zingt die hij kent. Zo wordt een oude traditie levend gehouden en wordt eens te meer duidelijk dat dit soort liedjes, als ze goed gebracht worden, absoluut tijdloos zijn. Mooi plaatje.