Eric Bibb – Migration Blues

Eric Bibb is een Amerikaanse akoestische blueszanger en songwriter, die geboren werd in een heel muzikale familie op 16 augustus 1951 in New York. Vader Leon Bibb was een bekend zanger in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw en zijn oom John Lewis (Modern Jazz Quartet) is een wereldberoemd jazzpianist en componist. Op 19-jarige leeftijd vertrok Eric naar Parijs, waar hij de Amerikaanse gitarist Mickey Baker leerde kennen, die Bibb de interesse in de blues gitaar bijbracht. Een paar jaar later verhuisde Eric naar Stockholm in Zweden, waar hij een handvol albums opnam. In 1972 verscheen zijn debuut album ‘Ain’t It Grand’. Akoestische blues werd als oudbollig bestemd op het moment dat de grote Taj Mahal besloot om van de akoestische blues zijn missie te maken. Het bleef jarenlang een missie die weinig volgelingen opleverde, tot in de jaren negentig zwarte muzikanten als Guy Davis, Keb Mo, Corey Harris en Eric Bibb toch de akoestische weg insloegen. Eric Bibb moest tot 1994 wachten eer hij met het album ‘Spirit & The Blues’ zijn internationale doorbraak kon forceren. Het leverde de blues troubadour tournees op in het Verenigd Koninkrijk, Amerika, Canada, Frankrijk, Duitsland en Zweden. In de late jaren negentig richtte Eric samen met zijn toenmalige manager Alan Robinson, het platenlabel Manhaton Records in Groot-Brittannië op. Momenteel is Eric Bibb één van de toonaangevende blues muzikanten van zijn generatie. Hij bracht al meer dan dertig albums uit, in 2014 verscheen nog het uitstekende album ‘Blues People’. Met ‘Migration Blues’ verschijnt op 31 maart 2017 het nieuwe album van deze veelzijdige muzikant. Het werd opgenomen door Larry O’Malley in de Audiobee Studios in Sherwood, Quebec en het bevat vijftien songs.
Eric Bibb is een wereldburger en heeft al op veel plaatsen geleefd, nu verblijft hij meestal in Europa. Wie de teksten van Eric Bibb kent weet dat deze songwriter veel sociaal maatschappelijke nummers geschreven heeft. Het is een muzikant die met beide voeten in de wereld staat en ogen heeft voor de problemen in deze wereld. Met de toenemende stroom aan vluchtelingen in Europa is het dan ook begrijpelijk dat Eric nummers ging schrijven over migratie. Veel van de vijftien songs op ‘Migration Blues’ gaan dan ook over migratie. In de opener Refugee Moan verplaatst Eric zich in de schoenen van een vluchteling die op zoek is naar een plaats waar hij in vrede kan leven. De pakkende tekst wordt instrumentaal sober begeleidt. Alleen Eric op zijn baritone akoestische gitaar, Michael Jerome Brown op zijn fretless banjo en JJ Milteau op de mondharmonica zijn genoeg om deze ‘Refugee Moan’ naar eenzame hoogtes te tillen. De heerlijke soulvolle stem van Bibb zorgt voor de nodige rust. Op ‘Migration Blues’ gaat het niet alleen over de hedendaagse migratie in Europa, maar ook over de migratie in Amerika, waar de arme bevolking uit de streek van de Mississippi naar de rijkere Noordelijke steden wilde emigreren.Op dat moment was Eric Bibb nog niet geboren, maar toch vertelt hij in Delta Getaway een waar gebeurd verhaal, dat hij wist neer te schrijven na een gesprek met een heel oude Mississippi blues muzikant die getuige was van het verhaal. Delta Getaway is een mix van blues en gospel en één van de twee songs waarin Bibb gebruik maakt van de drums van Olle Linder. Met alleen de begeleiding van Michael Jerome Browne met de 12-snarige gitaar zingt Eric in Diego’s Blues over de Mexicaanse vluchtelinge Juanita die trouwt met een zwarte man en een eenvoudig leven opbouwt in Yazoo. Je vraagt je natuurlijk af vanwaar de titel Diego’s Blues komt. Het antwoord is simpel, het koppel had een zoon met de naam Diego James Petway. Indrukwekkend vingerwerk van Michael en de geweldige stem van Eric maken van dit rustig nummer een topper. Het volgende verhaal, waarin de hoop en de vrees ongeveer hetzelfde zijn verplaatst zich in Prayin’ For Shore naar deze tijd en naar de Middellandse zee. Bibb vertelt het verhaal met heel veel gevoel en emotie in zijn stem en Big Daddy Wilson komt hier vocaal zijn steentje bijdragen als backing vocalist. JJ Milteau kleurt de sombere sound met beklijvend zuig en blaaswerk op de mondharmonica.
Dat je ook zonder woorden een verhaal kan vertellen waar je kippenvel van krijgt hoor je in de titeltrack Migration Blues. Uitstekend en pakkend samenspel van Eric Bibb op de 12-snarige resonator en de 12-snarige slide gitaar van Michael en de bluesharp van JJ. Droogte en de daarmee gepaard gaande slechte oogst dwingen veel mensen tot het opzoeken van leefbare plaatsen. Daar gaat het over in Four Years, No Rain dat geschreven werd door Michael Jerome Browne en B.A. Markus. Het trio laat hun instrumentale virtuositeit de vrije loop in We Had To Move, een nummer met folk en country invloeden. De Bob Dylan cover Masters Of War is een tijdloze protestsong. Eric Bibb zingt deze aanklacht met beklijvende stem en met heel veel emotie. Het serene en beklemmende werk op de mondharmonica van JJ Milteau is weer om van te smullen. Hoewel ‘Migration Blues’ vol staat met songs van armoede, vluchten, droogte en geweld ziet Eric Bibb toch alles niet zo somber en slecht in, want met het aangrijpende  Brotherly Love krijgen we een nummer over geloof en hoop. Het instrumentale La Vie C’ Est Comme Un Oignon is geschreven door Michael en JJ en ze spelen deze cajun song ook onder hun tweetjes. Michael op de viool en JJ op de bluesharp maken er een feestje van en krijgen op het einde een goedkeurend lachje van hun frontman cadeau. Het tweede nummer waarin we de drums van Olle Linder horen is de Delta blues song With A Dollar In My Pocket. JJ Milteau eist met zijn blaasinstrument de hoofdrol op in dit nummer. Eric Bibb begint alleen aan de prachtige, intieme versie van Woody Guthrie’s This Land Is Your Land. Later sluiten zijn muzikale kompanen aan en weet het drietal deze klassieker een heel eigen toets te geven. Het laatste instrumentaaltje is het heel korte Postcard From Booker, waarin alleen het knappe vingerwerk van Eric op Booker’s gitaar te horen is. Eric Bibb, Michael Jerome Browne en JJ Milteau nemen afscheid met Mornin’ Train, ofwel de laatste reis die elke mens, of hij wil of niet toch moet ondernemen. ‘Migration Blues’ is zeker geen vrolijk album geworden. Het is wel een mooi album om rustig in je luie zetel naar te luisteren. Volgens mij is luisteren met de koptelefoon op, misschien nog de beste manier om van het uitmuntend vingerwerk op de snaren en het puike blaas en zuigwerk op de bluesharp te genieten. Voor de liefhebbers van akoestische Delta Blues is dit album “a must have”.