Morgan Davis – I Got My Own

This album began to take shape in the winter of 2012. While auditioning a number of live recordings I had not yet listened to, I came across a tape made on December 9, 2000 at a club called “Chicago’s” on Queen Street - now long gone. It was the last gig I played as a resident of Toronto. We had emptied the house, packed the U-Haul and were ready to leave for Nova Scotia the next day. Many long-time friends and musicianers attended the show, and I was happy, excited, and blissfully unaware of the tape rolling, which resulted in a loose, relaxed night of fun. Unfortunately, a huge snowstorm prevented our departure the following day, and while parked overnight, my van was broken into and eight guitars were stolen, leaving me with one - “Old Red” - my trusty Supro.
This recording documents the last night I played with “Old Tan” – my 1957 Fender Duo-Sonic which had served me well for almost 30 years. The Toronto Blues Society and the blues community came together and staged a benefit which resulted in the acquisition of a guitar made by my friend Joe Yanuziello. It is my main instrument today and was used for the studio part of this record. I chose six songs from the live recording, then booked a day at The Rogue Studios in Toronto and recorded eight new tracks. My old pal David Wilcox was happy to play when I invited him down - until that day in the studio, we had not played together for 37 years ! Colin Linden continues to be a great friend and supporter, and I was so glad he could whup some guitar on my tribute to Hubert Sumlin, as Colin and I share a long history of love for the Howlin’ Wolf’s music.
So… this disc has some new original songs, as well as a glimpse into a typical night of live performance, graced by a couple of old friends who sat in…. I hope you enjoy it.

Morgan

Track Listing:
1. I Got My Own - 3:24   2. Drive My Blues Away - 3:48   3. Now That Hubert Is Gone - 3:06   4. Heat Wave In Alberta - 4:03   5. Too Much Competition - 3:18   6. Camellia Grill - 2:14   7. Wake Up ! - 1:44   8. Wha' Do Dat Do-Dad Do? - 3:37   9. Relaxin' At The Club - 1:25   10. Telegraph Sex - 3:50   11. That’s Why - 5:26   12. Rosalee - 2:37   13. Cardova - 5:38   14. Somnambulatin' Mama - 2:54   15. Help Me - 7:49   16. Front Door Blues - 3:37   

Personnel:
Morgan Davis (guitar, 3 string cigar-box guitar, vocals) , Alec Fraser (bass on 1-8, background vocals on 5,6,8) , Mark Mariash (drums) , David Wilcox (slide guitar on 4,8, acoustic guitar on 5, background vocals on 8) , Colin Linden (guitar on 3) , Lance Anderson (piano on 6) , Samantha Martin (background vocals on 8) , Al Lerman (harmonica on 3,15) , Al Duffy (basson 9-14) , Terry Wilkins (bass on 15)

Tracks 1-8 recorded at The Rogue Studios, Toronto, Ontario - October 15, 2013 - Engineer James Paul
Tracks 9-15 recorded live at Chicago's, Toronto, Ontario - December 9, 2000 - Engineer Keith Mariash
Track 16 recorded at Liquid Toronto - December 9, 2013 - Engineer Alec Fraser

Reviews:

1. www.bluesmagazine.nl - John Maes
Morgan Davis is een knappe, blanke en inmiddels prachtig grijs geworden bluesman, oorspronkelijk afkomstig uit Detroit die allerlei omzwervingen heeft doorstaan en via Californië in Canada terecht gekomen is. Dan hebben we het over 1986. Dus zolang draait deze veteraan in ons zo geliefde genre al mee. De bands waarin Morgan speelde zijn ook ontelbaar. Een aantal er van: Rhythm Rockets, Knights of The Mystic Sea en in de eerste band van David Wilcox. Morgan speelde bij veel gerenommeerde bluesacts in het voorprogramma. Mannen als John Lee Hooker, Albert King, John Hammond en Eric Bibb. ‘I Got My Own’ is inmiddels zijn tiende solo-album.
De blueslegendes die de meeste indruk op Morgan hebben achter gelaten, zijn toch wel Howlin’ Wolf en Hubert Sumlin. In het nummer Now That Hubert is Gone brengt hij een mooie hommage aan deze twee grootheden. Hij doet dat op een leuke en grappige vertellende wijze, zeer passend bij de melodie. Het album opent met het titelnummer I Got My Own, waarin duidelijk is dat Morgen niet alleen in zijn voorprogramma’s heeft gespeeld, maar ook geïnspireerd is door Eric Bibb. Het ‘fingerpickin’ gitaarwerk en ook de manier van zingen vertoont grote gelijkenis. Heerlijke start van dit album.
Morgan houdt niet van ‘studiogeneuzel’ en wil alles zo direct en straight mogelijk opgenomen hebben. Klein en compact ‘back to the basics’ zoals ook in de jaren vijftig de liedes van Howlin’ Wolf op de plaat werden gezet. Hij houdt niet van overdreven technische vernieuwingen en wil veel zaken graag bij het oude laten. Zijn hang naar nostalgie wordt duidelijk in het nummer Telegraph Sex, waarin hij duidelijk maakt dat de voor hem zo belangrijke oude bluesjongens het zonder elektrische versterking lukte om het bluesgevoel over te brengen op het publiek.
In zijn aankondiging memoreert hij over het moderne daten via internet en telefoonsex en beweert hij dat er vroeger al een vorm van Telegraafsex bestond: ‘Dot dot dot, dash dash dash…. Honey use your apperatus’; dat waren de geile boodschappen die geliefden elkaar doorgaven via het telegraafkloppertje. De veiligste vorm van sex die ooit bestaan heeft!
Ook op dit album een aantal live opgenomen nummers, opgenomen in Chicago’s, een club in Toronto. De live-opnames geven een goede indruk van de sfeer die Morgan weet te creëren tijdens zijn concerten. Dat is pure klasse en lekker informeel, ongedwongen, relaxed en zeer interactief met het publiek. Daar wil je graag bij zijn als bluesliefhebber. De live-opnames vormen een hele aangename en sterke aanvulling op het studiomateriaal. De elementen uit blues, country en folk leggen een rijke muzikale traditie bloot. Tussendoor geeft Morgan ook nog wat geschiedenisles en dit soort colleges zijn een verrijking voor zijn concerten en ook voor dit album dus.
Dit album is eigenlijk tot stand gekomen na een inbraak in de auto van Morgan, waarbij acht gitaren werden gestolen tijdens een noodgedwongen overnachting in een hotel waarbij de band helemaal ingesneeuwd raakte. De enige gitaar die overbleef, was gelukkig zijn geliefde ‘Old Red’-Supro gitaar. De Toronto Blues Society organiseerde een benefietconcert voor Morgan, waardoor hij weer in staat was om nieuw materiaal aan te schaffen en een splinternieuwe gitaar kon laten bouwen. Met deze gitaar zijn ook de studio opnames van dit album gemaakt. David Wilcox kwam de studio in om op deze nummers mee te spelen.
Weer een pareltje om in je CD-kast te zetten en bij regelmaat in de la van je speler te leggen. Ook lekker voor onderweg, dat is zeker!